METAL-NOSE.ORG
English:
What a surprise! What a masterpiece,
coming from a complete unexpected direction! ‘The Great
Maddening’ of Le Grand Guignol has got me in its grip.
Those who mourn about the end of Arcturus have a decent successor
in their hands now. It is a band hailing from Luxembourg (we
do not meet often with that) with a number of multi-instrumentalists
who put tons of work in orchestral arrangements and this results
in a perfect mixture of (black) metal (vocals) and classical
music, theatre, and much more. It confirms our opinion that
most innovative musicians can be found in the black metal scene
these days. This genre evolved through the years from gritty
demo-quality to ingenious skills on a high intellectual level.
Enough exalting superlatives;
let us have a look at the music itself. The album starts with
diffuse circus music. Dark, magniloquent and narrative, ‘Degenesis’
takes shape and soon evolves into more black metal alike directions.
It reminded me of Dimmu Borgir (they are fond of symphonic elements
too) and above all it made me think of Winds. These clear guitar
runs (many lively arpeggios) on ‘The Great Maddening’
are really evocative of Winds. That’s not funny, for one
may find guitarist Carl August Tidemann of Arcturus in Winds.
This time no Scandinavian outfit however, but a Luxembourg one
having connections with Falkenbach (Germany) and Rivendell (Austria).
There are calm passages as well, for instance ‘Dimension:
Canvas’ begins with piano, strings and whispering voices.
Sparkling classical piano notes add a zest to the entire sound.
There is happening so much in every song that a count up of
details would lead to a dull review. Yet you never have the
feeling that it is hard to follow. That is the true magic and
class of this album!
The band talks about “metal
grotesque”. Indeed, it is highfaluting and theatrical,
but the crystal-clear production of Patrick Damiani himself
puts every instrument refined in the mix. The mastering took
place in the Belgian Galaxy Studios where Manowar and Rammstein
worked before. Another link with Belgium concerns the artwork.
This is a detailed magnificent painting of Kris Verwimp. ‘Finis
Coronat Opus’ is the only track with some female operatic
vocals. We hear common male vocals here too and above all the
album is graced with massive choirs. What a great orotund title
‘I, Who Brought Forth Myself’ is! ‘Alsuntia’
on the other hand has a kind of folk feel, followed by Viking
spirit (sturdy male choirs). This album took beautiful elements
from every style and they turned it into a disc that cannot
be burnt out of my CD-player. A classic one in genesis in the
neo-classic symphonic black metal genre!
Have a look at http://www.youtube.com/watch?v=5AnaGo-JKS4
and let me know what you feel about it. This CD-ROM part was
featured on the promo as well and gives you an idea of what
it is all about.
Nederlands:
Wat een ontdekking! Wat een meesterwerk
uit totaal onverwachte hoek! ‘The Great Maddening’
van Le Grand Guignol heeft me in zijn greep. Zij die treuren
over het einde van Arcturus hebben hier een waardige opvolger
in handen. Het is een band uit Luxemburg (dat komen we niet
zo vaak tegen) met enkele multi-instrumentalisten die ook heel
wat werk in de orkestrale arrangementen gestoken hebben en dat
resulteert in een perfecte mix van (black) metal (de zang) en
klassieke muziek, theater en nog veel meer. Het staaft onze
opvatting dat de meest innovatieve muzikanten tegenwoordig te
vinden zijn in de black metal scene. Dit genre evolueerde in
de loop der jaren van gruizende demokwaliteit naar kunstzinnige
hoogstandjes van een hoog intellectueel peil.
Genoeg gestrooid met superlatieven,
laat ons de muziek eens onder de loep nemen. Het album begint
met een circusnummertje. Donker aanzwellend en narratief krijgt
‘Degenesis’ dan vorm en evolueert spoedig in een
meer black metal achtige richting. Ik dacht hierbij aan Dimmu
Borgir (die zijn ook tuk op simfonische elementen) en vooral
aan Winds. Op ‘The Great Maddening’ doet het heldere
gitaarwerk (veel klaterende arpeggio’s) me namelijk heel
erg aan Winds denken, maar daar vinden we dan ook gitarist Carl
August Tidemann van Arcturus in terug. Ditmaal geen Scandinavisch
gezelschap dus, maar Luxemburgers die wel bindingen hebben met
Falkenbach (Duitsland) en Rivendell (Oostenrijk). Er zijn ook
kalme passages, ‘Dimension: Canvas’ vangt aan met
piano, strijkers en fluisterzang. Dartele klassieke pianoklanken
luisteren het geheel op. Er gebeurt zoveel in elk nummer dat
een opsomming hiervan zou leiden tot een saaie bespreking, toch
heb je nergens het gevoel dat het moeilijk te volgen is. Daar
zit de pure klasse van dit album!
Men spreekt zelf van “groteske
metal”. Inderdaad, het is bombastisch en theatraal, maar
de heldere productie van Patrick Damiani zelf maakt dat elk
instrument goed hoorbaar is. De mastering gebeurde in de Belgische
Galaxy Studios waar Manowar en Rammstein al eerder hun tenten
opsloegen. Een andere link met België is het artwork. Dit
is een gedetailleerd kunstwerk van Kris Verwimp. ‘Finis
Coronat Opus’ heeft als enige nummer ook wat vrouwelijke
operazang. We horen daar ook even een gewone mannenstem en vooral
veel klassieke koren in meerdere nummers. Wat een prachtig gezwollen
titel is ‘I, Who Brought Forth Myself’ trouwens!
‘Alsuntia’ is dan weer meer folk, gevolgd door een
Viking sfeer (stoer mannenkoor). Op dit album nam men uit elk
genre oorstrelende elementen en men heeft dit versmolten tot
een album dat niet weg te branden is uit mijn cd-speler. Een
klassieker in wording uit het neoklassieke simfonische black
metal genre!
Kijk even mee op http://www.youtube.com/watch?v=5AnaGo-JKS4
en weet me te zeggen wat je er van vindt! Dit CD-ROM gedeelte
was ook al op de promo te vinden en geeft je een indicatie van
waar het hier om gaat.
(Vera)
back