METAL-NOSE.ORG

English:

What a surprise! What a masterpiece, coming from a complete unexpected direction! ‘The Great Maddening’ of Le Grand Guignol has got me in its grip. Those who mourn about the end of Arcturus have a decent successor in their hands now. It is a band hailing from Luxembourg (we do not meet often with that) with a number of multi-instrumentalists who put tons of work in orchestral arrangements and this results in a perfect mixture of (black) metal (vocals) and classical music, theatre, and much more. It confirms our opinion that most innovative musicians can be found in the black metal scene these days. This genre evolved through the years from gritty demo-quality to ingenious skills on a high intellectual level.

Enough exalting superlatives; let us have a look at the music itself. The album starts with diffuse circus music. Dark, magniloquent and narrative, ‘Degenesis’ takes shape and soon evolves into more black metal alike directions. It reminded me of Dimmu Borgir (they are fond of symphonic elements too) and above all it made me think of Winds. These clear guitar runs (many lively arpeggios) on ‘The Great Maddening’ are really evocative of Winds. That’s not funny, for one may find guitarist Carl August Tidemann of Arcturus in Winds. This time no Scandinavian outfit however, but a Luxembourg one having connections with Falkenbach (Germany) and Rivendell (Austria). There are calm passages as well, for instance ‘Dimension: Canvas’ begins with piano, strings and whispering voices. Sparkling classical piano notes add a zest to the entire sound. There is happening so much in every song that a count up of details would lead to a dull review. Yet you never have the feeling that it is hard to follow. That is the true magic and class of this album!

The band talks about “metal grotesque”. Indeed, it is highfaluting and theatrical, but the crystal-clear production of Patrick Damiani himself puts every instrument refined in the mix. The mastering took place in the Belgian Galaxy Studios where Manowar and Rammstein worked before. Another link with Belgium concerns the artwork. This is a detailed magnificent painting of Kris Verwimp. ‘Finis Coronat Opus’ is the only track with some female operatic vocals. We hear common male vocals here too and above all the album is graced with massive choirs. What a great orotund title ‘I, Who Brought Forth Myself’ is! ‘Alsuntia’ on the other hand has a kind of folk feel, followed by Viking spirit (sturdy male choirs). This album took beautiful elements from every style and they turned it into a disc that cannot be burnt out of my CD-player. A classic one in genesis in the neo-classic symphonic black metal genre!

Have a look at http://www.youtube.com/watch?v=5AnaGo-JKS4 and let me know what you feel about it. This CD-ROM part was featured on the promo as well and gives you an idea of what it is all about.

Nederlands:

Wat een ontdekking! Wat een meesterwerk uit totaal onverwachte hoek! ‘The Great Maddening’ van Le Grand Guignol heeft me in zijn greep. Zij die treuren over het einde van Arcturus hebben hier een waardige opvolger in handen. Het is een band uit Luxemburg (dat komen we niet zo vaak tegen) met enkele multi-instrumentalisten die ook heel wat werk in de orkestrale arrangementen gestoken hebben en dat resulteert in een perfecte mix van (black) metal (de zang) en klassieke muziek, theater en nog veel meer. Het staaft onze opvatting dat de meest innovatieve muzikanten tegenwoordig te vinden zijn in de black metal scene. Dit genre evolueerde in de loop der jaren van gruizende demokwaliteit naar kunstzinnige hoogstandjes van een hoog intellectueel peil.

Genoeg gestrooid met superlatieven, laat ons de muziek eens onder de loep nemen. Het album begint met een circusnummertje. Donker aanzwellend en narratief krijgt ‘Degenesis’ dan vorm en evolueert spoedig in een meer black metal achtige richting. Ik dacht hierbij aan Dimmu Borgir (die zijn ook tuk op simfonische elementen) en vooral aan Winds. Op ‘The Great Maddening’ doet het heldere gitaarwerk (veel klaterende arpeggio’s) me namelijk heel erg aan Winds denken, maar daar vinden we dan ook gitarist Carl August Tidemann van Arcturus in terug. Ditmaal geen Scandinavisch gezelschap dus, maar Luxemburgers die wel bindingen hebben met Falkenbach (Duitsland) en Rivendell (Oostenrijk). Er zijn ook kalme passages, ‘Dimension: Canvas’ vangt aan met piano, strijkers en fluisterzang. Dartele klassieke pianoklanken luisteren het geheel op. Er gebeurt zoveel in elk nummer dat een opsomming hiervan zou leiden tot een saaie bespreking, toch heb je nergens het gevoel dat het moeilijk te volgen is. Daar zit de pure klasse van dit album!

Men spreekt zelf van “groteske metal”. Inderdaad, het is bombastisch en theatraal, maar de heldere productie van Patrick Damiani zelf maakt dat elk instrument goed hoorbaar is. De mastering gebeurde in de Belgische Galaxy Studios waar Manowar en Rammstein al eerder hun tenten opsloegen. Een andere link met België is het artwork. Dit is een gedetailleerd kunstwerk van Kris Verwimp. ‘Finis Coronat Opus’ heeft als enige nummer ook wat vrouwelijke operazang. We horen daar ook even een gewone mannenstem en vooral veel klassieke koren in meerdere nummers. Wat een prachtig gezwollen titel is ‘I, Who Brought Forth Myself’ trouwens! ‘Alsuntia’ is dan weer meer folk, gevolgd door een Viking sfeer (stoer mannenkoor). Op dit album nam men uit elk genre oorstrelende elementen en men heeft dit versmolten tot een album dat niet weg te branden is uit mijn cd-speler. Een klassieker in wording uit het neoklassieke simfonische black metal genre!

Kijk even mee op http://www.youtube.com/watch?v=5AnaGo-JKS4 en weet me te zeggen wat je er van vindt! Dit CD-ROM gedeelte was ook al op de promo te vinden en geeft je een indicatie van waar het hier om gaat.

(Vera)

back